Regressietherapeut Rob van Aert

Astma en de spontane genezing door regressie

boekDit voorbeeld komt uit het boek Kinderen uit de hemel van Carol Bowman. Het betreft in feite geen behandeling met regressietherapie, maar deze genezing door spontane regressie is zo aansprekend dat ik het je niet wil onthouden.

Een moeder vertelt: Alex was net twee jaar geworden toen dit gebeurde. Ik stopte hem in bed en hij was bezig in te dommelen. Plotseling kwam hij met een schok overeind en leek zich te concentreren op iets wat zich op de muur tegenover hem bevond en begon te schreeuwen en te huilen. Zijn plotselinge uitbarsting overrompelde me totaal, omdat ik niets zag. Mijn moeder kwam vanuit de andere kamer aangesneld toen ze Alex hoorde huilen.
We vroegen hem: 'Wat is er, wat is er?'
Alex snikte: 'De man, de man. Hij heeft een pistool, mama, en hij gaat me doodschieten.'
Ik hield hem vast en probeerde hem gerust te stellen dat er zich in zijn slaapkamer geen man bevond en dat alles veilig was, maar ik kon hem niet bereiken. Hij was zo bang dat hij helemaal aan het hoofdeinde van zijn bed probeerde weg te kruipen. Hij bleef jammeren en huilde, helemaal in de ban van iets wat zich vóór hem bevond en dat hij alleen zag. Mijn moeder en ik bleven vragen: 'Wat is er? Wat is er?'
Al snikkend zei hij: 'Hij heeft me doodgeschoten.'
In de hoop erachter te kunnen komen wat er aan de hand was, praatte ik met hem mee. Ik zei: 'Heeft hij je doodgeschoten? Ben je dood?'
Hij zei: 'Nee, nog niet. Daarom pakt hij het mes. Oh mama, hij snijdt mijn keel door.' Hij schreeuwde en vocht, en een paar minuten lang, althans zo leek het, hield hij zijn keel vast.
Mijn moeder en ik waren totaal verbijsterd. We hielden hem vast, maar hij leek zich nog steeds niet van ons bewust te zijn. Ik was buiten mezelf van bezorgdheid om mijn zoontje dat volkomen in beslag werd genomen door dit afschuwelijke tafereel. Ik wist niet meer wat ik moest doen om erachter te komen waar dit vandaan kwam. Snel ging ik in mijn gedachten alle films na die hij had gezien, om te kijken of hij dergelijke angstaanjagende beelden al eens eerder had gezien - hij is nog maar twee en ik wist niet wat hij allemaal had gezien. Maar ik kon niets bedenken.
Terwijl Alex bleek snikken en jammeren probeerde ik meer informatie uit hem te krijgen: 'Hoe ziet de kamer eruit?'
'Hij heeft houten wanden.'
'Zit je in een auto, een vrachtauto of op een paard?' vroeg ik, in een poging om dit ergens in de tijd te plaatsen.
'Ik heb een paard.'

Ik begon te denken dat hij zich misschien iets uit het verleden herinnerde - misschien uit een ander leven. Tegelijkertijd probeerde ik hem eruit te krijgen. Mijn moeder en ik schudden hem enkele minuten lang zachtjes heen en weer terwijl we zeiden: 'Kom, Alex, kijk me aan. Er is geen man. Je bent hier, veilig bij ons.' Maar hij reageerde hier helemaal niet op. Hij bleef huilen en naar dezelfde plek op de muur kijken.
Toen, na ongeveer twintig minuten, trad er plotseling een verandering op. Het was alsof iemand een knop had omgedraaid. Hij ontspande, nestelde zich in het bed en begon, vreemd genoeg, te stralen en kreeg de mooiste lach op zijn gezicht die ik ooit heb gezien. Hij keek niet meer naar de muur, maar was nog steeds in een soort trance.
Kalm en met een volwassen toon in zijn stem die me totaal verraste, zei hij: 'Maar het komt wel goed. Hij wordt mijn zoon en ik zal hem leren om mensen geen kwaad meer te doen en met pistolen te schieten. En ik zal hem leren lief te hebben in plaats van mensen pijn te doen.'
Toen hij dat had gezegd, zag Alex er heel tevreden uit en volkomen ontspannen. Met een brede lach op zijn gezicht deed hij zijn ogen dicht. Ik zei: 'OK, Alex, waarom ga je nu niet gewoon slapen?' Mijn moeder en ik stopten hem in en hij viel meteen in slaap, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. Dat was alles. Dat was het.
Mijn moeder en ik gingen naar de woonkamer. De tranen stroomden over haar gezicht. We gingen zitten, hielden elkaar vast en zeiden beiden steeds weer: 'O, mijn god! Wat was dát prachtig.' Dit had me dieper geraakt dan alles wat ik ooit in mijn leven had meegemaakt. Ik was zó blij dat mijn moeder er ook bij was als tweede getuige van deze bijzondere les en om me er later aan te kunnen herinneren dat het allemaal echt was gebeurd.

Op een soort verstandelijke manier heb ik altijd opengestaan voor het begrip reïncarnatie. Mijn houding was altijd dat reïncarnatie wel en niet waar kon zijn, maar omdat ik er persoonlijk geen ervaring mee had, wist ik het niet. Ik ben een scepticus, van nature een ongelovige Thomas, en ik neem pas iets aan wanneer ik daar concrete bewijzen voor heb. Maar hier was dan die ongelooflijke wijsheid van een jongetje van twee dat nauwelijks de luiers was ontgroeid. Hoe kon ik voorbijgaan aan wat er gebeurde? Het was zo echt en niet iets wat een jongetje van twee uit zijn duim kon zuigen - het ging veel dieper dan dat, veel dieper dan iets wat ik ooit had geleerd of me had kunnen voorstellen.
Ik heb altijd een probleem gehad met het christelijke begrip van de hel, omdat er geen compassie uit spreekt. Ik denk dat de meeste mensen die iets slechts doen een wrede achtergrond hebben of op een andere manier in hun jeugd getraumatiseerd zijn en slechte kaarten in hun handen hebben. Mijn familie heeft een lange traditie van fundamentalisme - exorcisme en het soort mensen dat alles aan de slang toeschrijft - die iedereen die iets slechts doet ervan beschuldigt dat hij of zij bezeten is van de duivel of van demonen. Ik denk dat dit verkeerd is. Dat soort meningen doet afbreuk aan iemands vrije wil - het ontkent dat iemand een individu is, met het vermogen om zijn eigen beslissingen te nemen. Het veroordeelt iemand, zonder naar de omstandigheden te kijken die een verkeerde keuze in de hand kunnen werken.
Maar het soort vergeving waar Alex over sprak is zó overweldigend en prachtig! Daarvoor zag ik karma als een mens oogst wat hij zaait: Ik dacht dus dat, als mijn zoon en die man een karmische schuld hadden te vereffenen, ze elkaar dan ergens op een slagveld zouden ontmoeten en dat Alex hem dan precies hetzelfde zou aandoen als wat die man hem in een vorig leven had aangedaan. Maar de oplossing dat hij als Alex' zoon zou terugkomen, om de vader van die man te worden, getuigt van een veel grotere wijsheid dan dit. Er was veel meer compassie, en niet alleen maar vergelding en straf.
Ik kan begrijpen hoe mijn zoon spiritueel kan evolueren door de vader van zijn eigen moordenaar te zijn, omdat het hem dwingt een diepgaand medeleven te voelen voor de ziel die hem zoiets waardevols heeft afgenomen. En tegelijkertijd, hoe deemoedig moet de ziel van de moordenaar zijn om dat geschenk aan te nemen? Mijn zoontje van twee heeft me, meer dan wie ook, iets geleerd over verlossing, hoop en de ware betekenis van compassie.

De volgende ochtend herinnerde Alex zich helemaal niets meer van wat er de vorige avond was gebeurd, of van de man met het pistool en het mes. Er was niets aan hem te zien of te merken. Alles was goed. In feite was het meer dan goed: die avond is er een eind gekomen aan zijn astma. Toen hij vijf maanden was, had hij al medicijnen voor zijn astma gekregen, en ik kan me nog heel goed herinneren dat hij die op de avond voordat hij zijn vorige leven zag voor het laatst heeft ingenomen. Na een paar maanden realiseerde ik me dat hij genezen was en de medicijnen op de plank stoffig werden. Mijn moeder en ik zijn volledig veranderd door wat we die avond hebben gezien, en Alex kennelijk ook.

pijl naar links pijl naar rechts

© 1999 - 2022 Teksten en/of afbeeldingen van deze website mogen uitsluitend worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt met mijn voorafgaande toestemming.