Regressietherapeut Rob van Aert

concentratiekamp

Angst voor ziekte (hypochondrie)

Ilse is een jonge vrouw van midden twintig die al haar hele leven last heeft van een hevige angst om ziek te worden. Daarnaast is vanaf haar kleutertijd slechtziend, terwijl ze ook al haar hele leven last heeft van oorproblemen (ontstekingen e.d.).

Tijdens de therapie herbeleeft ze de ervaring van een Joodse man van midden veertig die tijdens de Tweede Wereldoorlog zit opgesloten in een concentratiekamp. Alle mannen in de barak zijn broodmager en velen van hen zijn ziek. Abraham (zoals hij heet) is doodsbang om ook ziek te worden, want wie ziek wordt gaat bijna zeker dood. Hij zit op zijn 'bed' en kan het geluid van de rochelende en kreunende mannen om hem heen niet meer aanhoren. Hij drukt daarom zijn handen tegen zijn oren. En om de beelden niet te hoeven zien doet hij zijn ogen dicht. 'Ik wil het niet meer horen en ik wil het niet meer zien' zegt Ilse. Abraham heeft trouwens niet door hoe zwak hij nu zelf is geworden: diezelfde nacht sterft hij.

Ilse begrijpt dat ze, als ze hier-en-nu ziek wordt, niet zo bang hoeft te zijn dat ze het niet zal overleven. Dat voelt heel bevrijdend. Tevens beseft ze waarom ze al haar hele leven problemen heeft met haar ogen en oren. Als ik haar een week later terugzie voelt ze zich al een heel stuk rustiger, maar 'ik kan nog niet zonder bril....'

pijl naar links pijl naar rechts

© 1999 - 2022 Teksten en/of afbeeldingen van deze website mogen uitsluitend worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt met mijn voorafgaande toestemming.